"Το τραγούδι είναι ανάγκη και της ψυχής"

Mια συνέντευξη του Πέτρου Ίμβριου 

στον Βασίλη Κάργα

Είναι ένας γνήσιος ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών, στιχουργός και μουσικός, χαμηλών τόνων καλλιτέχνης που δεν υιοθέτησε τη νοοτροπία του σταρ. Ο λόγος για τον καταξιωμένο λαϊκό τραγουδιστή Πέτρο Ίμβριο με τριαντάχρονη θητεία στον χώρο της μουσικής. Τον συναντήσαμε στο πατρικό του σπίτι, στη Σαμοθράκη, όπου κάθε καλοκαίρι κάνει τις οικογενειακές του διακοπές. Παιδί μεταναστών, μας μίλησε για το ξεκίνημα της καριέρας του στη Γερμανία, για τη δύσκολη πορεία του προς την επιτυχία, για τους σημαντικούς σταθμούς της καριέρας του, για τη «νύχτα» που έχει πλήξει η κρίση, για τα πράγματα που τον ενοχλούν στο ελληνικό τραγούδι, για τον έρωτα, για τη Σαμοθράκη.

-Γεννήθηκες στη Στουτγάρδη. Πώς βρέθηκε η οικογένειά σου από τη Σαμοθράκη στη Γερμανία;

Ο πατέρας μου πήγε το 1960 στη Γερμανία, στη Στουτγάρδη, μετανάστης για να δουλέψει εκεί στα εργοστάσια, γνώρισε και τη μάνα μου, ή μάλλον την ήξερε από εδώ, από τη Σαμοθράκη, ξαναβρέθηκαν εκεί, παντρεύτηκαν και έκαναν οικογένεια.

-Στην Ελλάδα πότε γύρισες;

Μόλις τελείωσα το ελληνικό λύκειο της Στουτγάρδης και πέρασα στο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδασα οικονομικά.

-Σπούδασες οικονομολόγος. Πώς και δεν ακολούθησες το επάγγελμα αυτό αλλά ασχολήθηκες  με το λαϊκό τραγούδι;

Δεν ασχολήθηκα ποτέ με τα οικονομικά. Δεν το εξάσκησα ποτέ το επάγγελμα. Πάντα ήμουν μουσικός. Και ως φοιτητής δούλευα σε ταβέρνες, μαγαζιά, μπουζουκάδικα όπου έβγαζα το χαρτζιλίκι μου, γιατί από το σπίτι δεν υπήρχαν πολλοί πόροι και μετά αυτό έγινε, το έκανα επάγγελμα.

-Τι είναι αυτό που σε κέρδισε και ασχολήθηκες με το τραγούδι;

Όλο αυτό που λέγεται μουσική. Δεν είμαι μόνο τραγουδιστής, έχω τελειώσει και το ωδείο, έχω κάνει και τζαζ, γράφω τραγούδια, παίζω πιάνο πολλά χρόνια, κιθάρα, τουμπερλέκι. Από  πέντε χρονών με ενδιέφερε η μουσική. Θυμάμαι που μου έλεγαν οι γονείς μου ότι μου έβαζαν κάποια τραγούδια και εγώ τα τραγούδαγα και έκαναν χάζι. Μετά ουσιαστικά στα 11 – 12 χρόνια μου άρχισα να μαθαίνω ακορντεόν και από εκεί και πέρα δεν σταμάτησα ποτέ να μελετάω.

-Σε επηρέασε καθόλου η μουσική παράδοση της Σαμοθράκης;

Βέβαια. Και της Σαμοθράκης αλλά γενικώς και η λαϊκή και η δημοτική μουσική γιατί μέχρι τα δεκαοκτώ μου είχα ακούσει μόνο  Διονυσίου, Καζαντζίδη, Αγγελόπουλο, Γαβαλά, Μαρινέλλα, Πάριο, Νταλάρα, όλους αυτούς τους καλούς τραγουδιστές. Όπως βέβαια και παραδοσιακά τραγούδια που άκουγα από τους γονείς μου. Μπορεί να μην το έκαναν επαγγελματικά αυτό, αλλά τραγουδούσαμε πάντα όταν μαζευόμασταν  με συγγενείς και με φίλους σε σπίτια στη Γερμανία.

-Έχεις τραγουδήσει σε κάποιο κέντρο στη Γερμανία;

Σε πολλά. Από τα 15  μέχρι και τα 18 μου είχα τραγουδήσει σε όλη τη Γερμανία. Είχα κάνει ένα συγκρότημα  στα 14, σε μια σχολική γιορτή, έτσι ξεκίνησε και μετά γυρνούσαμε σε όλη τη Γερμανία και κάναμε ελληνικές βραδιές, τραγουδούσαμε σε γάμους, αρραβώνες, παντού.

-Σε προσκαλούν και σήμερα;

Βέβαια. Εκεί και σε κλαμπ έχω τραγουδήσει και σε αίθουσες που κάνουν ελληνικές λαϊκές βραδιές. Και όχι μόνο Γερμανία. Αυστραλία, Αμερική, παντού όπου υπάρχει ελληνισμός.

-Η πορεία προς την επιτυχία πόσο δύσκολη ήταν;

Θεωρώ ότι είμαι τυχερός γιατί μπόρεσα να ασχοληθώ με αυτό που αγαπάω από μικρός, που μπόρεσε να με ταΐσει και να με αναδείξει, να με κάνει χαρούμενο. Αλλά δεν μου χαρίστηκε και τίποτε. Αγωνίστηκα πολύ για να φτάσω εδώ που έφτασα. Είναι όμως και ικανοποίηση να κυνηγάς το όνειρο. Ή μάλλον δεν είναι μόνο το όνειρο στην περίπτωση τη δική μου όπως, νομίζω, και όλων αυτών των ανθρώπων που ασχολούνται με την καλλιτεχνία, είτε είναι αθλητισμός είτε καλλιτεχνία, είναι ότι  κυνηγάς αυτό που αγαπάς για να γεμίσεις πρώτα την ψυχή σου. Δεν το κάνεις  για να προβληθείς, το κάνεις επειδή κάτι σε τρώει από μέσα σου.

-Τι είναι αυτό που καθορίζει τις προτεραιότητές σου στο τραγούδι και στη ζωή σου;

Να παίρνω χαρά από αυτό που κάνω. Και στη ζωή μου και στις παρέες μου και στα επαγγελματικά μου. Δηλαδή δεν θα δεχόμουν ποτέ να κάνω μια συνεργασία που θα ήξερα εκ των προτέρων ότι θα προκαλούσε ψυχική φθορά, θα την απέφευγα πάση θυσία όπως και έκανα  πολλές φορές.

-Έχεις μετανιώσει για πράγματα που έχεις κάνει ;

Όχι, συνήθως κοιτάω μπροστά. Δηλαδή ό,τι έγινε,  έγινε. Βάζω μια γραμμή, βγάζω ένα ρεζουμέ και προχωράω παρακάτω.

-Ποιους θεωρείς πιο σημαντικούς σταθμούς στην καλλιτεχνική πορεία σου;

Την πρώτη φορά που μου πήρε ο πατέρας μου ένα σινθεσάιζερ. Το ήθελα πάρα πολύ και περίμενα και πολύ καιρό για να το αποκτήσω. Και οι σημαντικές συνεργασίες που έχω κάνει με τη Γλυκερία, τον Χρήστο Νικολόπουλο. Μάλλον είναι ο τελευταίος μεγάλος εν ζωή λαϊκός συνθέτης.

-Ποιος από τους δίσκους που έχεις κυκλοφορήσει πιστεύεις ότι σου άνοιξε δρόμους;

Κοίτα, όλοι οι δίσκοι μου ήταν βραδυφλεγείς. Δεν ήταν κανένας δίσκος που να κάνει μπαμ μεγάλο και πάντα τα τραγούδια μου χρειάζονταν χρόνο για να εξελιχθούν, αλλά άρκετά από αυτά κράτησαν στον χρόνο. Σημαντικός ήταν ο δίσκος που περιέχει το «Αλλοίμονο», αυτό με σημαδεύει μέχρι σήμερα και ακόμα μου το ζητάνε να το τραγουδάω. 'Ενας άλλος δίσκος που έκανα με πολύ μεγάλη αγάπη και χαρά  είναι το «Live» που περιέχει τα τραγούδια μιας βραδιάς στο κέντρο όπου δούλευα τότε.

-Για να έχει κάποιος  τραγουδιστής  διάρκεια ποιο συστατικό χρειάζεται;

Να είναι πιστός σε αυτό που κάνει. Και να το κάνει με γνώμονα την ψυχή του, όχι με γνώμονα τα χρήματα ή την αυτοπροβολή του. Να το κάνει με αγάπη. Αν το κάνει καλά κι έχει και ταλέντο θα έχει διάρκεια. Και βέβαια να έχει και τύχη, γιατί νομίζω ότι η τύχη παίζει ρόλο σε όλα. Είναι και οι επιλογές, αλλά είναι και η τύχη.

-Γράφεις στίχους σήμερα;

Ναι, γράφω. Έχω δώσει τραγούδια στον Τόλη Βοσκόπουλο, στον Βασίλη Καρρά και στον Μενιδιάτη.

-Πώς θα χαρακτήριζες τον Πέτρο Ίμβριο;

Έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μου. Έχω τραγουδήσει και ξένο και δημοτικό και ερωτικό. Νομίζω ότι επειδή αγαπάω τη μουσική, επειδή μου αρέσει η μουσική γενικώς δοκιμάζω διάφορα. Αν έπρεπε να βάλω μια ετικέτα θα ήταν ερωτικός - λαϊκός -διασκεδαστής.

-Πότε πιστεύεις ότι ένα τραγούδι βρίσκει την αμοιβή του;

Όταν αφορά τις ψυχές πολλών ανθρώπων. Όταν το αγαπήσουν και εκφραστεί ο άλλος μέσα από τον στίχο του. Βλέπεις όμως ότι αυτούς που γράφουν τους στίχους δεν τους ξέρει κανένας, δυστυχώς. Πολλές φορές έχω ακούσει και στο παρελθόν να λένε το τραγούδι του Πάριου. Ρε παιδιά δεν είναι του Πάριου. Ή κάποια από αυτά που έχει γράψει ο Πάριος δεν τα ξέρουν και λένε του Χριστοδουλόπουλου. Δυστυχώς κανείς δεν ασχολείται με τους στιχουργους και κανείς δεν τους προβάλλει. Είναι μάλλον η ατυχία αυτών των δημιουργών να μένουν στην αφάνεια. Το προτέρημα των τραγουδιστών είναι να βρίσκονται στην επικαιρότητα.

-Για να ερμηνεύσεις ένα τραγούδι αρκεί μόνο να έχεις καλή φωνή;

Κατ’ αρχήν πρέπει να είσαι καταρτισμένος. Πολλές φορές με ρωτάνε για ριάλιτι και απαντάω ότι δεν με πειράζει να βγαίνουν καινούργια παιδιά, εγώ το χαίρομαι. Όταν όμως προωθούνται άνθρωποι οι οποίοι είναι κακοί για την ελληνική μουσική, αυτοί με εκνευρίζουν και με χαλάνε. Το θέμα είναι ότι μπορεί να έχεις το ταλέντο, αλλά και το ταλέντο πρέπει να το καλλιεργήσεις κιόλας. Είχα διαβάσει τη συνέντευξη μιας μεγάλης ρωσίδας χορεύτριας η οποία έλεγε ότι καλύτερα να έχεις 1% ταλέντο και να δουλεύεις για 99%, παρά το αντίθετο. Η δουλειά λοιπόν είναι αυτή που παίζει μεγάλο ρόλο και το να μπαίνεις στον κόπο. Όταν με ρωτάνε για τα παιδιά των ριάλιτι λέω ότι μου αρέσουν τα νέα παιδιά και έχω βοηθήσει πάρα πολλά, αλλά θέλω να τα βλέπω να μπαίνουν στον κόπο. Να μην θεωρούν ότι εμείς γεννηθήκαμε ξέροντας τα πάντα. Να κάτσουν να ψάξουν.

-Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στο τραγούδι και στη ζωή σου;

Ο έρωτας κατ’ αρχήν είναι ζωή. Αν είσαι ερωτευμένος ξυπνάνε όλες οι αισθήσεις, αν δεν είσαι κοιμούνται όλες. Είναι πολύ όμορφο να γράφεις ένα τραγούδι και να μπορείς να το αφιερώνεις κάπου. Κι ας μην είναι εκεί ο άνθρωπος για τον οποίο το έχεις γράψει. Είναι ωραία να υπάρχει μέσα στο μυαλό σου.

-Έχεις ζήσει πολλά χρόνια τη «νύχτα». Πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος που διασκεδάζει σήμερα ο κόσμος;

Πάρα πολύ έχει αλλάξει. Δυστυχώς. Βέβαια σε κάποιες πόλεις και χωριά όπου πηγαίνω ακόμη, υπάρχει ο παλιός, καλός τρόπος διασκέδασης ο οποίος είναι για να ξεφαντώνει ο άνθρωπος, για να βγαίνει από τα προβλήματά του, για να ξεφεύγει από την καθημερινότητα και, όπως και να το κάνεις, ο χορός είναι και ανάγκη της ψυχής, όπως και το τραγούδι. Δηλαδή το να κλείσει κάποιος τα μάτια  και να πει το αγαπημένο του τραγούδι σηκώνοντας τα χέρια του ψηλά, κάτι που το έχω δει εκατοντάδες φορές σε μαγαζιά όπου πάω ή σε συναυλίες, είναι το μέγιστο για την ψυχή του ανθρώπου. Δηλαδή το χρειάζεται. Νομίζω ότι τώρα, με αυτά που περνάμε στις τόσο δύσκολες μέρες, η ανάγκη είναι ακόμη πιο επιτακτική. Τους τραγουδιστές και όλους αυτούς που ασχολούνται με τις τέχνες, είτε είναι χορός είτε είναι τραγούδι ή ο,τιδήποτε άλλο, τους χρειάζεται ο κόσμος, έχει ανάγκη από αυτά τα πράγματα για την ψυχή του για να ξεφύγει από την καθημερινότητα και τα προβλήματά του.

-Στο σημερινό ελληνικό τραγούδι υπάρχουν πράγματα που σε ενοχλούν;

Με ενοχλεί το ξεπούλημα του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού και ότι σχεδόν δεν ακούμε ελληνικό λαϊκό τραγούδι πια από τα ραδιόφωνα. Ή τουλάχιστον από τα μεγάλα ραδιόφωνα των Αθηνών. Τα έχουν αμερικανοποιήσει,  πράγμα το οποίο γινόταν και παλιότερα αλλά όχι στο ποσοστό που γίνεται σήμερα. Το ότι άνθρωποι που είναι στα πράγματα δεν νοιάζονται για το ελληνικό λαϊκό τραγούδι εμένα με λυπεί. Και για το λαϊκό και για το δημοτικό. Πρέπει να κρατήσουμε την παράδοση. Λαός χωρίς παράδοση δεν θα υπάρχει κι εμείς, αν μη τι άλλο, έχουμε πολύ δυνατή παράδοση και στη μουσική και στην ιστορία μας. Εγώ δεν άκουσα ποτέ αμερικανό να κάνει τσάμικο ή ζεϊμπέκικο, εμείς γιατί προσπαθούμε τόσο πολύ να μιμηθούμε τους αμερικανούς; Πράγμα το οποίο πάντα θα μας κάνει να είμαστε δεύτεροι, γιατί κάτι που δεν γεννιέται στη χώρα του μένει πάντα ιμιτασιόν και το ιμιτασιόν είναι χειρότερο του πρωτότυπου. Δεν καταλαβαίνω την εμμονή κάποιων ανθρώπων να προσπαθούν ν’ αλλάξουν την ελληνική μουσική. Είναι πλέον τραγικά τα πράγματα και έχω ακούσει από διευθυντές ραδιοφώνων σε όλη την Ελλάδα ότι αν έχει το τραγούδι μπουζούκι δεν μπορώ να το παίξω στο ραδιόφωνο. Αν έχει κλαρίνο ή βιολί δεν μπορώ να το παίξω στο ραδιόφωνο, το θεωρώ ό,τι πιο τραγικό έχω ακούσει για την ελληνική μουσική. Και δεν το λέω για μένα. Εγώ έχω επιβιώσει τόσα χρόνια και δόξα τω θεώ και δουλειά βρίσκω και καλά πάω, όμως είναι τραγικό για τις γενιές που έρχονται. Δεν μπορεί δηλαδή το παιδάκι να μεγαλώσει ακούγοντας αμερικανιές.

-Δεν υπάρχει τίποτε που να σου αρέσει δηλαδή;

Γίνονται πράγματα αλλά δυστυχώς πολύ λίγα σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα. Κάποια από αυτά μάλιστα είναι και καλά, αλλά εγώ αναρωτιέμαι γιατί στην Αυστραλία, ας πούμε, δεν προσπαθούν να κάνουν κάτι ιμιτασιόν από τα δικά μας. Εμείς δεν έχουμε ανάγκη, μπορούμε να τους ακούμε και όλους αυτούς αλλά μπορούμε κάλλιστα να κάνουμε και τη δική μας ελληνική μουσική, να τη διαφυλάξουμε. Μακάρι να ακούγανε τα παιδιά και παραδοσιακά τραγούδια.

-Η κρίση που ζούμε  πόσο έχει επηρεάσει τον χώρο της μουσικής;

Πάρα πολύ. Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει παραγωγή. Οι εταιρίες κλείνουν η μία πίσω από την άλλη. Αυτό βέβαια έχει και άμεση σχέση με το ιντερνέτ. Από τον καιρό δηλαδή που μπήκε το ιντερνέτ στη ζωή μας και με ένα κουμπί μπορείς να βρεις ό,τι θέλεις, εκεί χάθηκε η δισκογραφία. Από την άλλη η διασκέδαση άρχισε να φθίνει, γιατί ο κόσμος δεν έχει χρήματα. Παρόλο που θέλει να διασκεδάσει και νιώθει την ανάγκη, δεν του περισσεύουν χρήματα για πολλά άλλα και σημαντικότερα πράγματα. Οπότε αν κόψει κάτι, το πρώτο που θα κόψει είναι η διασκέδαση, το φαγητό εκτός σπιτιού, κάποια πράγματα δηλαδή που δεν τα έχει τόσο άμεση ανάγκη.

-Έχεις κάνει δικές σου παραγωγές;

Ναι, από το 2004 και μετά κάνω μόνο δικές μου παραγωγές. Και τα τελευταία χρόνια κάνω μόνο μεμονωμένα τραγούδια τα οποία στέλνουμε στα ραδιόφωνα. Κάθε φορά αγωνιούμε και πασχίζουμε να βρούμε τρόπο να μας παίξουν τα ραδιόφωνα. Θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια γιατί υπάρχουν και οι οικογένειες κάποιων ομίλων οι οποίοι έχουν το δικό τους ραδιόφωνο, τηλεόραση, περιοδικό. Αν είσαι εγγεγραμμένος εκεί, θα κάνεις και κάποια πράγματα, «κάποια» όμως, γιατί αντίστοιχα πάλι θα υπάρχει το άλλο ραδιόφωνο με τους δικούς του καλλιτέχνες. Δεν υπάρχει πλέον αυτό που λέγαμε παλιά καθ’ ολοκληρίαν επιτυχία, δηλαδή σουξέ. Γιατί η κάθε οικογένεια παίζει μόνο τους καλλιτέχνες που υποστηρίζει . Έτσι δεν μπορεί να γίνει πανελλαδική επιτυχία. Παλιότερα έβγαζε ένα τραγούδι ο Πασχάλης Τερζής ή ο Γιάννης Πάριος και όλοι έπαιζαν το τραγούδι επειδή ήταν καλό και επειδή οι παραγωγοί μπορούσαν να παίξουν ό,τι θέλανε. Τώρα υπάρχουν τα λεγόμενα play list που δίνει ο διευθυντής του εκάστοτε ραδιοφώνου και πρέπει μικροί και μεγάλοι παραγωγοί να συμμορφώνονται ως προς αυτό.

-Σε έχει βοηθήσει στην καριέρα σου το γεγονός ότι είσαι καλλιτέχνης χαμηλών τόνων;

Νομίζω ότι βραχυπρόθεσμα μπορεί να μου έχει κάνει και κακό. Μακροπρόθεσμα όμως μου έκανε καλό. Δηλαδή μακροπρόθεσμα λέω ότι ο κόσμος αγαπάει τους καλλιτέχνες οι οποίοι δεν περιαυτολογούν, δεν είναι φανφαρόνοι και δεν πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Εγώ πάντα ήμουν της άποψης ότι οι άλλοι πρέπει να μιλούν για σένα κι όχι εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου.  Ό,τι και να πω εγώ για μένα  είναι δώρο άδωρον.

-Στην Ελλάδα τι είναι αυτό που σε κάνει να θυμώνεις;

Η υπάρχουσα κατάσταση. Η προδοσία από τους πολιτικούς της πατρίδας τους. Θεωρώ ότι αν ήμασταν σε εμφύλιο πόλεμο, αν είχαμε ζήσει σε άλλες εποχές, θα εκτελούνταν πολλοί στο Γουδή όπως εκτελέστηκαν και παλιότερα. Οι  έλληνες βρίσκονται σε χειμερία νάρκη, δεν ξέρω τι έχουν πάθει. Έχουν ξεπουλήσει την Ελλάδα ερήμην των πολιτών και δεν ασχολείται κανείς με το να τον γράψει η ιστορία με χρυσά γράμματα. Όλοι ασχολούνται με την τσέπη τους και την καλύτερη καρέκλα που θα κατακτήσουν για να βάλουν τους χοντρούς τους κώλους και να κάθονται εκεί. Παρόλο που έχουν όλοι αυτοί λεφτά, δεν τους νοιάζει καθόλου η υστεροφημία τους κι αυτό με εξοργίζει. Εγώ αν ήμουν πολιτικός θα προσπαθούσα να με γράψει η ιστορία με χρυσά γράμματα και να πουν σε εκατό χρόνια ότι υπήρξε κάποιος ο οποίος έκανε πράγματα για την πατρίδα του, έκανε συναλλαγές που ωφέλησαν την πατρίδα του και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούν να το κάνουν οι πολιτικοί μας. Βέβαια δεν τους βάζω όλους σε ένα καζάνι.

-Τι σημαίνει για σένα η Σαμοθράκη;

Σημαίνει τα πάντα. Σημαίνει καλοκαίρια ξένοιαστα, οικογένεια, συγγενείς. Ένα από τα πιο όμορφα νησιά της Ελλάδας πιστεύω, επειδή έχω γυρίσει σε πάρα πολλούς τόπους και σε πάρα πολλά νησιά. Και δεν είναι τυχαίο που στην αρχαιότητα εδώ γίνονταν τα Καβείρια μυστήρια τα οποία ήταν εφάμιλλα των Ελευσίνιων μυστηρίων. Μεγάλη μυστικιστική κοιτίδα η Σαμοθράκη.

-Είναι πηγή έμπνευσης για σένα;

Σίγουρα παίρνω ενέργεια. Κάθε χρόνο πάω στην Παλαιάπολη όπου είναι και το μουσείο. Μου αρέσει. Η Σαμοθράκη γενικά πιστεύω ότι έχει ένα ενεργειακό πεδίο αλλιώτικο από άλλα νησιά.

-Τα παιδιά σου την αγαπούν;

Είναι πολύ μικρά ακόμη. Θέλω να ξέρουν για τον τόπο τους, τους παππούδες και τους προπαππούδες τους και να αγαπήσουν το νησί. Γι’ αυτό κάθε χρόνο ερχόμαστε τουλάχιστον μία φορά, συχνά και δύο.

-Έχεις εδώ δεσμούς;

Έχω και ξαδέρφια πολλά και άλλους συγγενείς. Η Σαμοθράκη είναι μικρός τόπος. Από παλιά μεταξύ τους όλοι ήταν σόι. Πάντα υπήρχε μία συγγενική σχέση, είτε εξ αίματος είτε από γάμους και βαφτίσια. Έχω και φίλους από τα καλοκαίρια που ερχόμασταν μέχρι που έγινα 18 ετών και πήρα τη ζωή στα χέρια μου. Πάντα προσπαθώ να έρχομαι στη Σαμοθράκη.

-Θα σε ενδιάφερε να τραγουδήσεις  παραδοσιακά τραγούδια της Σαμοθράκης;

Πολύ. Αν υπήρχε κάποιος που θα μπορούσε να συλλέξει αυτά τα τραγούδια, θα με ενδιέφερε πολύ. Με μεγάλη μου χαρά ανταποκρίθηκα όταν μου προτάθηκε να ερμηνεύσω δύο τραγούδια σε δυο συλλογές με τραγούδια της Σαμοθράκης.

-Εσύ τι πιστεύεις ότι πρέπει να κάνεις για τη Σαμοθράκη;

Να την έχω στο προσκήνιο. Όπως και το κάνω. Όπως προχτές που με ρώτησαν από  μια εφημερίδα “πού περνάς τις πιο όμορφες διακοπές σου” και είπα στη Σαμοθράκη. Πάντα αναφέρομαι στη Σαμοθράκη. Όσο μπορώ δηλαδή να την προβάλλω προς τα έξω το κάνω.*

Λαϊκός τραγουδιστής. Γεννήθηκε στη Στουτγάρδη της Γερμανίας. Στην Ελλάδα ήρθε σε ηλικία 17 χρονών.  Η πρώτη του επαφή με τη μουσική έγινε στην ηλικία των 12 χρόνων. Έμαθε ακορντεόν και αργότερα έπαιζε σινθεσάιζερ σε συγκροτήματα, ερμηνεύοντας παράλληλα και όλα σχεδόν τα είδη μουσικής. Φοίτησε στο Οικονομικό Τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και παράλληλα σπούδασε κλασικό πιάνο, μοντέρνο τραγούδι για τρία χρόνια με τη Τζούλη Μασίνο, κλασική και τζαζ αρμονία, αντίστιξη και φούγκα στο «Σύγχρονο Ωδείο» στη Θεσσαλονίκη.

Από τα 18 του  εργαζόταν ήδη ως «κιμπορντίστας» και τραγουδιστής σε διάφορες μπουάτ της Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια έγινε μέλος του συγκροτήματος «Νέοι επιβάτες» και κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος με το όνομα του συγκροτήματος.

Συνεργάστηκε με σημαντικούς έλληνες καλλιτέχνες, όπως οι Χρήστος Νικολόπουλος, Αντώνης  Βαρδής, Νότης Σφακιανάκης, Άννα Βίσση, Βασίλης Καρράς, Λευτέρης Πανταζής, Γλυκερία, Δέσποινα Βανδή, Κώστας Μακεδόνας, Στέφανος Κορκολής, Γιώργος Μαργαρίτης, Πασχάλης Τερζής, Σάκης Ρουβάς, Αντύπας, Σπύρος Σπυράκος.

Εμφανίστηκε στα μεγαλύτερα νυχτερινά κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης όπως και  σε πόλεις των ΗΠΑ, του Καναδά και της Αυστραλίας, τραγούδησε για τον απόδημο ελληνισμό.

Δισκογραφία: «Ανατολικά φυσάει» (1996), «Αλλοίμονο» (1998), «Πέτρος Ίμβριος» (2002),    «Μου λείπεις τόσο» (cd –single 2003), « Κάθε αύριο» (2004), «Σ’ ευχαριστώ» (2006), «Ποιος θα με κρίνει» (2007), «Πέτρος Ίμβριος Live-Μια βραδιά στην Εμπατή» (2008), «Άλλος άνθρωπος».