Η Ελληνική Γλώσσα είναι μία και αδιαίρετη!..

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

Ακούμε συχνά να λέγεται: Αρχαία Ελληνική Γλώσσα,Βυζαντινή ή Νεοελληνική Γλώσσα. Όλες αυτές είναι διάφορες φάσεις. Η γλώσσα είναι μία και αδιαίρετη. Το γεγονός αυτό, της συνεχούς, δηλαδή και αδιάκοπης ομιλίας της γλώσσας, αποδεικνύεται από το ότι ακόμη και σήμερα, ομιλούμε την ίδια γλώσσα που μιλούσε και ο Όμηρος. Ίσως κάποιες ομηρικές λέξεις να μην σώζονται αυθύπαρκτες, σώζονται όμως στην παραγωγή των λέξεων και κυρίως στα σύνθετα, όπως θα ιδούμε στη συνέχεια.
Για παράδειγμα, σήμερα λέμε νερό και όχι ύδωρ, αλλά τα σύνθετα και οι παράγωγες λέξεις θα είναι με τη λέξη ύδωρ (υδραυλικός, υδραγωγείο, ύδρευση, υδροφόρος, ενυδρείο, αφυδάτωση, υδρωπικία, υδρόψυκτος, υδρογόνο, υδροστατική κ.λπ.). Μπορεί να λέμε φωτιά αλλά τα σύνθετα είναι όλα με το πυρ (πυροσβέστης, πυρασφάλεια, πυρκαγιά, πυρπολητής κ.λπ.).

Ακόμη και λέξεις που σήμερα έχουν χαθεί έχουν διασωθεί στα σύνθετα. Για παράδειγμα ο Όμηρος χρησιμοποιεί το ρήμα δέρκομαι (= βλέπω), το οποίο σήμερα δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως η λέξη οξυδερκής. Χρησιμοποιεί επίσης ο Όμηρος το ρήμα κορέω (= φροντίζω, σκουπίζω, σαρώνω) κι όμως σήμερα υπάρχει το νεωκόρος, κουράρω.

Η λέξη φωρ (= κλέπτης) έχει χαθεί. Υπάρχει όμως η έκφραση «επ’ αυτοφώρω», αυτόφωρον. Επίσης σήμερα δεν μιλούμε για τους λώπους (= ρούχα), διασώθηκε όμως ο λωποδύτης. Κι αν το ρήμα αλέξω (= προστατεύω, αποτρέπω, απομακρύνω) δεν λέγεται σήμερα, μας έχει αφήσει το αλεξικέραυνο, το αλεξίσφαιρο, το αλεξιβρόχιο, το αλεξίπτωτο και κυρίως τον Αλέξανδρο και την Αλεξάνδρα. Η ομηρική λέξη αυδή (= φωνή) δεν χάθηκε γιατί υπάρχουν οι λέξειςάναυδος, απηύδησα κ.λπ.

Το «βάρος» στον Όμηρο λέγεται «άχθος» και η «γη» «άρουρα». Ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα λέει στα παρακάλια της μητέρας του Θέτιδας ότι αν δεν νικήσει τον Έκτορα θα είναι ένα «άχθος αρούρης» (βάρος της γης). Σήμερα έχουμε τις λέξεις«αχθοφόρος, αρουραίος, άροτρον» κ.λπ. Άλλη ομηρική λέξη που σημαίνει γη η χθων, υπάρχει στη λέξη «υποχθόνιος». Η λέξη «νόστος» υπάρχει στη«νοσταλγία». Η λέξη άλγος σημαίνει πόνος. Σήμερα χρησιμοποιούμε τις λέξειςαναλγητικά φάρμακα, νευραλγία, κεφαλαλγία κ.λπ.

Η πασίγνωστη λέξη «ναυς» (= πλοίο) υπάρχει σήμερα στα σύνθετα: ναυαγός, ναυλώνω, ναυμαχία, ναυτολογώ, ναυτιλία, ναύτης, ναυτικός, ναύσταθμος, ναύαρχος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, ναυτόπαις, κ.λπ.

«Βρύχιος» στην Αρχαία ελληνική σημαίνει βυθισμένος στο νερό και «βρύχια» είναι τα βαθιά νερά. Σήμερα λέμε απλώς «υποβρύχιο». Η λέξη «αυλός» σημαίνει τον σωλήνα. Η λέξη «πυρ» (= φωτιά). Σήμερα τις δύο αυτές λέξεις συνδυάζει η λέξη«πύραυλος».

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και άλλες λέξεις για να φανεί ότι η γλώσσα μας είναι μία και ενιαία. Το έχουν δηλώσει όμως και μεγάλοι διανοούμενοι, καθηγητές Πανεπιστημίου, πολιτικοί και νομπελίστες, όπως ο Γιώργος Σεφέρης, ο Ελύτης κ.λπ.

Ο Οδυσσέας Ελύτης είπε: «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα. ΗΕνιαία Ελληνική Γλώσσα… Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες, που βρίσκονται εκεί. Στα Αρχαία»!

Ο Μανώλης Τριανταφυλλίδης επίσης, τόνισε ότι «Η νέα μας γλώσσα είναι η ίδια η αρχάια, αδιάκοπα μιλημένο από το Ελληνικό Έθνος για χιλιάδες χρόνια, από χείλη σε χείλη και από πατέρα σε παιδί…».

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δήλωσε: «Ακραδάντως πιστεύω ότι η γλώσσα του Ελληνικού λαού και η καθαρά και η δημοτική είναι μία γλώσσα ελληνική, αυτή η αρχαία εν τη εξελίξει την οποίαν υπέστη».

Ο Νίκος Εγγονόπουλος ακολουθεί με την ίδια σκέψη: «Πιστεύω ότι η Ελληνική γλώσσα είναι μία. Η αρχαία, η νεωτέρα, οι ντοπιολαλιές είναι γλώσσα μία».

Ο Γιώργος Σεφέρης στα «Δοκίμιά» του γράφει: «Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα».

Μοναδική εξαίρεση ο πανεπιστημιακός καθηγητής Εμμανουήλ Κριαράς ο οποίος υποστηρίζει: «Η αρχαία είναι άλλη γλώσσα, δεν είναι μία γλώσσα με την ελληνική»!..

Από όλα τα παραπάνω μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η Ελληνική γλώσσα είναι ουσιαστικά μία και αδιαίρετη κατά την χρονική διάρκεια υπάρξεως του Ελληνισμού. Πανάρχαιες λέξεις, σχεδόν όλες, ζουν είτε πρωταρχικά είτε μέσα από τα σύνθετα. Ελάχιστες είναι οι λέξεις που προσετέθησαν από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα. Επομένως όποιος θεωρεί τα αρχαία ελληνικά νεκρή γλώσσα είναι ή αγράμματος ή ύποπτος.

Η γνώση των εννοιών των λέξεων λοιπόν, θα μας οδηγήσει στην διαπίστωση ότι σήμερα ομιλούμε με την γλώσσα της ομηρικής ποίησης. Την ελληνική γλώσσα που χωρίς καμια αμφιβολία, υπήρχε πολλές χιλιετηρίδες πριν τον Όμηρο και φυσικά δεν την ανακάλυψε αυτός. Ο διαπρεπής καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και Ακαδημαϊκός Gilbert Murray στο βιβλίο του με τον τίτλο «Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας» αναφέρει: «Εμείς που έχουμε προ οφθαλμών τα κρητικά γράμματα, μπορούμε να πιστέψουμε ότι οι Έλληνες γνωρίσαντες άπαξ την γραφή, έπεσαν κατόπιν σε πλήρη αμάθεια αυτής, ενώ γύρω τους έγραφαν όλοι οι υπόλοιποι λαοί, τους οποίους αυτοί ονόμαζαν βαρβάρους;

Και ότι αγνοούσαν κατά τον όγδοο αιώνα την γραφή, ενώ κατά τον έβδομο ανέδειξαν ξαφνικά ποιητές όπως την Σαπφώ, τον Αλκαίο και τον Αλκμάνα, οι οποίοι έγραφαν πιθανότατα και γλωσσικά σημεία;.. Το ζήτημα της υπάρξεως γραφής ελύθη σήμερα οριστικά μετά την νεωτάτη ανακάλυψη από τον Κεραμόπουλο, στην Θήβα ενεπιγράφων, αμφορέων της νεωτέρας μυκηναϊκής περιόδου, εντός αυτών των ανακτόρων του Κάδμου, από τις οποίες αποδεικνύεται ότι η αρχαία παράδοση ήταν σοφώτερη παρά την νέα κριτική».

Αυτός είναι ο λόγος που επικράτησε η θεωρία ότι το αλφάβητο το πήραν οι Έλληνε από τους Φοίνικες, ενώ δεν είναι αληθές αυτό.

Ο διάσημος Γάλλος διανοούμενος Ζακ Λακαριέρ είχε διατυπώσει τους λόγους για τα πέντε δάκτυλα της ελληνικής γλώσσας. Δηλαδή την αραία, την αττική, την αλεξανδρινή κοινή, την βυζαντινή και την νεώτερη μορφή της: «Στην Ελλάδα, η γλώσσα είναι σαν ένα χέρι. Όταν θέλεις να εκφρασθείς σαν συγγραφέας ή σαν ποιητής, πρέπει να διαλέξεις σε ποιο από τα πέντε δάκτυλα θα περάσης την βέρα του αρραβώνα.

Ασφαλώς κανείς δεν γράφει πια σήμερα μόνον στα αρχαία ελληνικά ή μόνον στα βυζαντινά, αλλά αυτές οι γλώσσες στην πραγματικότητα δεν είναι νεκρές. Η σύγχρονη ελληνική γλώσσα τις συνεχίζει και τις περιέχει πάντα…».

proinoslogos